„Odkrywaj siebie, bo wszystko co jest ci potrzebne do realizowania twojej ścieżki, już jest w Tobie”. Jednym z problemów współczesnych młodych wchodzących na rynek pracy jest brak świadomości swoich talentów oraz niewiedza w jaki sposób mogą wykorzystać swój potencjał. Tymczasem świadomość tego, co mogę dać innym ludziom i jak mogę to zrobić, często staje się główną motywacją do podejmowania jakichkolwiek działań.
Miejsce i grupa: Scenariusz został zrealizowany w jednej z sal Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Uczestnikami były osoby z sekcji Arteterapii Koła Naukowego Studentów Psychologii KUL, które dobrowolnie zgłosiły się na warsztat w celu poszerzenia swojej wiedzy i kompetencji.
Czas: Warsztat trwał pięć godzin.
Założenia warsztatu: Podstawowym celem warsztatu było kształtowanie postawy proobywatelskiej, charakteryzującej się znajomością własnego potencjału oraz wykorzystywaniem go w życiu społecznym. Do konstrukcji zajęć zostały wykorzystane techniki dramowe takie jak fotografia i stymulatory, przy pomocy których wolontariuszki postanowiły poruszyć problematykę związaną ze współpracą, komunikacją oraz odkrywaniem potencjału. Dało to możliwość realizacji założeń projektu, jakimi były: poszerzenie wiedzy uczestników z obszaru prawidłowej komunikacji, kształtowanie otwartej postawy względem innych oraz kształtowanie własnej świadomości na płaszczyźnie wykorzystywania swojego potencjału w społeczeństwie.
Opis warsztatu: Uczestnicy rozpoczęli swą pracę od specjalnie dostosowanych ćwiczeń rozgrzewających, dzięki którym mieli możliwość wdrożenia się w metodę dramy oraz podejmowanej problematyki warsztatów. Najbardziej znaczącą techniką dramową wykorzystaną do konstrukcji warsztatów były stymulatory. Dzięki nim został poruszony problem nieprzystosowania jednostki do reszty grupy. Opowiedziana przy pomocy przedmiotów historia dotyczyła studentki, która nie dostała się na wymarzone studia, a ponadto nie miała świadomości swoich potencjałów. Z tego powodu trudno jest było odnaleźć się w sytuacji, z jaką musiała się zmierzyć. Poruszona historia dała impuls do refleksji nad głównym tematem warsztatów i doprowadziła do kilku istotnych wniosków. Duże zainteresowanie uczestników wzbudziła także teoria M. Bellbina, którą prowadzące przedstawili w ramach omówienia ról pełnionych w zespole. Równie ciekawe okazało się ćwiczenie przeprowadzone techniką fotografii, poruszające problem komunikacji i współpracy. Uczestnicy warsztatów pod wpływem refleksji wzbudzonej dzięki doświadczeniu dramowemu stwierdzili, że bez komunikacji i dialogu trudno jest osiągnąć zarówno cel własny, jak i grupowy.
„Praca w naszym zespole przebiegała w sposób zaangażowany i aktywny. Wspólnie wymienialiśmy się refleksjami i odczuciami, co sprzyjało procesowi edukacyjnemu. Jako prowadzące czujemy się spełnione w swojej roli. Uczestnicy chętnie dyskutowali i dzielili się przemyśleniami dotyczącymi komunikacji i współpracy, a także odkrywania własnego potencjału. Obserwacja pracy grupy pozwoliła nam sądzić, że cel warsztatu został zrealizowany. Dodatkowo ważnym podkreślenia wydaje nam się fakt, że nie wszyscy uczestnicy znali metodę dramy, a dzięki nam zostali nią poruszeni i zainspirowani do własnych działań. Z dumą możemy powiedzieć, że jako młode praktykantki dramy odniosłyśmy sukces.”
Działania w ramach projektu:
