Jedną z najczęściej występujących blokad, które uniemożliwiają nam podjęcie  działania na rzecz społeczności, w której mieszkamy jest brak wiary w to, że możemy jej dać coś wartościowego. Młodzi ludzie często nie dostrzegają drzemiącego w nich potencjału.  Tymczasem gdy wiem, co mogę dać, chętniej się tym dzielę.  Warsztaty dla młodzieży z lubelskiego liceum poprowadziły: Anna Kotowska, Emilia Kmieć, Justyna Golecka. 

Miejsce i grupa: Zajęcia zostały zrealizowane w Liceum Ogólnokształcącym nr 8 im. Zofii Nałkowskiej. Grupą docelową byli maturzyści klasy 3d specjalizujący się w dziedzinie animacji oraz dziennikarstwa.

Czas: Warsztaty zostały zrealizowane w ciągu dwóch dni. Każde spotkanie trwało dwie i pół godziny.

Założenia warsztatu: Celem wolontariuszek było kształtowanie postawy proobywatelskiej w uczniach, charakteryzującej się znajomością własnego potencjału oraz wykorzystywaniem go w życiu społecznym. Do konstrukcji warsztatu prowadzące posłużyły się technikami dramowymi: fotografią i stymulatorami, przy pomocy których poruszyły problematykę związaną ze współpracą, komunikacją oraz odkrywaniem potencjału. Przed przeprowadzeniem warsztatu konieczne było zdiagnozowanie grupy, dokonane metodą warsztatową, podczas której uczestnicy pracowali wspólnie oraz odpowiadali na pytania dotyczące ich zainteresowań. Bezpośredni kontakt z licealistami oraz obserwacja ich zachowań pozwoliły ustalić obszary działania, w których należało dokonać zmian ze względu na istniejące deficyty, a także poznać osobiste i grupowe preferencje uczestników. Tak przeprowadzona analiza potrzeb dała początek założeniom projektu, jakimi były: poszerzenie wiedzy uczestników z obszaru prawidłowej komunikacji, kształtowanie otwartej postawy względem innych oraz kształtowanie świadomości na płaszczyźnie wykorzystywania swojego potencjału w społeczeństwie.

Opis warsztatu: Uczestnicy rozpoczęli pracę od rozgrzewek dramowych, które dały im możliwość wejścia w tematykę warsztatu oraz samej metody dramy. Najbardziej znaczące dla grupy projektowej było ćwiczenie oparte na technice stymulatorów, poruszające problem nieprzystosowania jednostki do reszty grupy. Odtworzona przez uczestników historia dotyczyła bohatera studiującego mało interesujący go kierunek, niemającego ponadto świadomości swoich potencjałów oraz nie potrafiącego się odnaleźć w sytuacji, z jaką przyszło mu się zmierzyć. Maturzyści przyznali, że jest to temat im bliski, ponieważ stoją przed wyborem własnej drogi życiowej i wielu z nich może znaleźć się w podobnej sytuacji.

Nastroje i wrażenia: Jako prowadzące jesteśmy w pełni usatysfakcjonowane spotkaniami z uczniami i ogólną atmosferą towarzyszącą wspólnej pracy. Dostrzegłyśmy w uczestnikach ogromny potencjał, który do tej pory pozostawał w ukryciu, przez co nie mógł być w pełni wykorzystywany. Dzięki przeprowadzonym zajęciom maturzyści zyskali większą świadomość swoich możliwości oraz ról, jakie mogą pełnić w grupie. Podsumowując: jesteśmy dumne i zadowolone z pracy, jaką wykonałyśmy, ponieważ uczestnicy, jak sami wspominali pod koniec warsztatów, wynieśli z nich „coś więcej”. Jest to dla nas ogromny sukces!

Autorzy:

O tym, że współpraca popłaca bez względu na to, w jakim wieku jesteśmy wolontariuszki Dramowej Akademii Wolontariackiej próbowały przekonać seniorów z lubelskiego Uniwersytetu Trzeciego Wieku i Klubu Aktywnego Seniora. Uczestnicy warsztatu zgłębiali tajemnice efektywnej komunikacji. Uczyli się również tego, jak wyznaczać cele i skutecznie je realizować. Warsztat poprowadziły: Marzena Miszczuk- Głowacka, Monika Mużacz, Kinga Nadłonek, Sylwia Niemirowska-Sarna.

Miejsce i grupa: Zajęcia zostały przeprowadzone dla dwóch grup:

pierwsza grupa: seniorzy-studenci pierwszego roku na Uniwersytecie Trzeciego Wieku

druga grupa: członkowie Klubu Aktywnego Seniora w Lublinie

Czas: Dla każdej z grup wolontariuszki przeprowadziły dwa spotkania trwające odpowiednio dwie i pół oraz dwie godziny.

Założenia warsztatu: Przygotowany warsztat miał pokazać seniorom, na czym polega efektywna współpraca, dlaczego jej umiejętność jest tak istotna oraz jakimi sposobami można ją wypracować. Wolontariuszkom zależało na zaakcentowaniu kilku kluczowych kwestii – skupiły się między innymi na sprawnej komunikacji oraz wspólnym wyznaczaniu celów i dążeniu do nich. Aby osiągnąć oczekiwane rezultaty, wykorzystały poznane na warsztacie Dramowej Akademii Wolontariackiej techniki oraz ćwiczenia: zadania i rozgrzewki dramowe, a także pracę za pomocą stymulatorów.

Opis warsztatu: Rozpoczęcie warsztatów od ćwiczeń dramowych pozwoliło nieznającym się wcześniej uczestnikom poczuć się dobrze i bezpiecznie w grupie oraz obdarzyć zaufaniem prowadzące, co, ze względu na różnicę wieku, nie było sprawą prostą i oczywistą. W merytorycznej części spotkania wolontariuszki przeprowadziły ćwiczenie o nazwie „Superwspółpraca”, w którym uczestnicy wcielali się w postaci z różnych epok. Kolejne zadanie opierało się na technice stymulatorów: poprzez otrzymane przedmioty seniorzy odkrywali historię pani Grażyny, garmażerki, której dylemat dotyczył stosunków panujących między pracownikami zakładu. Owa historia stała się impulsem do rozmowy na temat tego, czym jest współpraca, jak ją budować oraz jakie korzyści i zagrożenia mogą wypływać z chęci wspólnego działania. Podczas warsztatów przedstawiony został również praktyczny model komunikacji, czyli cztery kroki nadawania skutecznego komunikatu.

Nastroje i wrażenia: Przede wszystkim nauczyłyśmy się tego, że seniorzy nie są jednolitą grupą i mają różne potrzeby: niektórzy wolą ćwiczenia ruchowe, zabawy, innym natomiast zależy przede wszystkim na przyswajaniu informacji i wykorzystywaniu ich w konkretnych sytuacjach. Różni ich również poziom otwartości i umiejętności. Bardzo pozytywnie zaskoczył nas fakt, że w warsztatach uczestniczyły osoby aktywne w różnych dziedzinach życia, kreatywne i rozwijające swoje pasje. Większość z nich bardzo chętnie „wchodziła” w zaproponowane ćwiczenia i dobrze się bawiła podczas ich wykonywania. Seniorzy podkreślali, że zorganizowane przez nas zajęcia są dla nich miłą odskocznią od codzienności. Zauważyłyśmy, że największym powodzeniem cieszyły się ćwiczenia „zabawowe”, którym towarzyszyło wiele śmiechu i entuzjazmu.

Jako prowadzące również wyniosłyśmy wiele z przeprowadzonych warsztatów – doświadczyłyśmy pozytywnej atmosfery i niesamowitej energii epatującej z uczestników, otrzymałyśmy też motywującą informację zwrotną, a z kilku niedociągnięć wyciągnęłyśmy cenne wnioski. Jednak przede wszystkim uświadomiłyśmy sobie, że życie po sześćdziesiątce wcale się nie kończy, ale może się dopiero zacząć ;).

Autorzy: Marzena Miszczuk- Głowacka, Monika Mużacz, Kinga Nadłonek, Sylwia Niemirowska-Sarna

Aby podjąć jakiekolwiek działanie kluczem wydaje się znalezienie w nim sensu. Gdy znajdziemy cel potrzebujemy jeszcze wiary w to, że możemy go zrealizować. Siedmiogodzinny warsztat poprowadzony przez wolontariuszy:  Edytę Dudę, Marka Dudę, Karolinę Ludwikowską, Angelikę Osior oraz Milenę Wodzińską miał uświadomić młodzieży,  że każdy  posiada w sobie potencjał by działać i zmieniać rzeczywistość.

Miejsce i grupa: Warsztaty zostały przeprowadzone w dwóch lubelskich ośrodkach: Pogodnym Domu Dziecka przy oraz Domu Dziecka nr 3 im. Janusza Korczaka. W zajęciach uczestniczyli wychowankowie placówek w wieku od czternastu do dwudziestu dwóch lat, a każda grupa liczyła od ośmiu do dwunastu osób.

Czas: W wymienionych domach dziecka odbyły się po dwa spotkania: pierwsze, integracyjno-zapoznawcze, trwające 2 godziny i drugie, będące warsztatem głównym i trwające 5 godzin.

Założenia warsztatu: Przed przystąpieniem do szczegółowego zaplanowania zajęć prowadzące musiały znaleźć odpowiedź na kilka podstawowych pytań dotyczących tematyki warsztatów: Czy i w jakim stopniu osoby wychodzące z domu dziecka są przygotowane do realizacji życiowych celów? Czy wierzą w sens i możliwość podejmowania działania w społeczności lokalnej? Czy są gotowe do pracy na rzecz dobra własnego oraz wspólnego? Odpowiedzi na wyżej wymienione pytania kazały wolontariuszkom sądzić, że młodzież wychowująca się w domach dziecka nie jest wystarczająco dobrze przygotowana do wejścia w dorosłe, świadome społecznie życie. W większości są to ludzie wyrwani ze swego środowiska, dojrzewający w przekonaniu, że posiadają bardzo ograniczony wpływ na rzeczywistość.

W związku z powyższym głównym założeniem warsztatów było wzbudzenie w uczestnikach poczucia sprawstwa i motywacji do realizacji postawionych sobie celów. Ćwiczenia oparte na metodzie dramy stosowanej wymagały od grupy zaangażowania i podjęcia współpracy, przy czym pozwalały na swobodne eksperymentowanie podczas ich wykonywania. Metoda dramy wydała się najodpowiedniejszą dla treningu tego typu kompetencji. W trakcie warsztatu zostały wykorzystane zarówno ćwiczenia integracyjne, jak i liczne rozgrzewki dramowe (np. amnezja, szalupa, klucze babuni), a także takie techniki jak stymulatory i fotografia.

 Opis warsztatu: Początek obu przeprowadzonych warsztatów skoncentrował się wokół integracji grupy oraz zbudowania zaufania pomiędzy prowadzącymi a uczestnikami, co, zważywszy na początkową nieufność młodzieży, było dużym wyzwaniem. Późniejsze rozgrzewki dramowe uruchomiły wyobraźnię uczestników i zachęciły ich do zaangażowania oraz podjęcia współpracy. Dzięki temu możliwa była realizacja głównego ćwiczenia przeprowadzonego techniką stymulatorów. Stopniowo odkrywana historia Kuby zaciekawiła młodzież i skłoniła ją do głębszych refleksji, a także do aktywności w czasie omawiania wniosków. Podczas warsztatów pojawiły się także poboczne wątki, takie jak wolność jednostki czy zaangażowanie wychowawców w życie podopiecznych.

 Nastroje i wrażenia: Pierwszy warsztat uświadomił nam, jak bardzo silna jest potrzeba wolności u młodzieży mieszkającej w domu dziecka. Dzięki temu spotkaniu zrozumieliśmy mechanizmy oddziaływania w grupie docelowej i nauczyliśmy się przełamywać jej opór, który stał się dla nas jednocześnie bardziej zrozumiały. Grupa potrzebowała dyrektywności oraz jasno określonego celu. Chciała, aby stawiane przed nią zadania stanowiły swego rodzaju wyzwanie. Bardzo ważne okazało się nasze zaangażowanie, wnoszona na salę energia oraz umiejętność wzbudzania emocji w uczestnikach warsztatu.

W znacznej części udało nam się zrealizować zaplanowany scenariusz, jednak nabyte podczas pierwszego „głównego” warsztatu doświadczenie kazało nam dokonać pewnych modyfikacji: technika fotografii okazała się mniej skuteczną i angażującą niż stymulatory, dlatego też przy drugim spotkaniu zrezygnowaliśmy z niej na rzecz większej ilości rozgrzewek dramowych. Po przeprowadzeniu zajęć widzimy, że największą trudnością okazało się utrzymanie poziomu energii przez cały czas ich trwania. Obie grupy, kończąc warsztat, były zadowolone i wdzięczne za to, że mogły w nim uczestniczyć. W ewaluacji młodzież oceniła spotkania z nami bardzo pozytywnie, a za najbardziej angażującą i interesującą technikę pracy uznała stymulatory. Jako prowadzący czuliśmy satysfakcję i dumę z przeprowadzonego warsztatu. Ufamy, że zaszczepiliśmy „ziarno wiary” w sens podejmowania różnych społecznych inicjatyw u młodzieży z domów dziecka.

 Autorzy: Edyta Duda, Marek Duda, Karolina Ludwikowska, Angelika Osior, Milena Wodzińska

„Odkrywaj siebie, bo wszystko co jest ci potrzebne do realizowania twojej ścieżki, już jest w Tobie”. Jednym z problemów współczesnych młodych wchodzących na rynek pracy  jest brak świadomości swoich talentów oraz niewiedza w jaki sposób mogą wykorzystać swój potencjał.  Tymczasem świadomość tego, co mogę dać innym ludziom i jak mogę to zrobić, często staje się główną motywacją do podejmowania jakichkolwiek działań. Warsztat dla studentów Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego poprowadziły: Anna Kotowska, Emilia Kmieć, Justyna Golecka.

Miejsce i grupa: Scenariusz został zrealizowany w jednej z sal Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Uczestnikami były osoby z sekcji Arteterapii Koła Naukowego Studentów Psychologii KUL, które dobrowolnie zgłosiły się na warsztat w celu poszerzenia swojej wiedzy i kompetencji.

Czas: Warsztat trwał pięć godzin.

Założenia warsztatu: Podstawowym celem warsztatu było kształtowanie postawy proobywatelskiej, charakteryzującej się znajomością własnego potencjału oraz wykorzystywaniem go w życiu społecznym. Do konstrukcji zajęć zostały wykorzystane techniki dramowe takie jak fotografia i stymulatory, przy pomocy których wolontariuszki postanowiły poruszyć problematykę związaną ze współpracą, komunikacją oraz odkrywaniem potencjału. Dało to możliwość realizacji założeń projektu, jakimi były: poszerzenie wiedzy uczestników z obszaru prawidłowej komunikacji, kształtowanie otwartej postawy względem innych oraz kształtowanie własnej świadomości na płaszczyźnie wykorzystywania swojego potencjału w społeczeństwie.

Opis warsztatu: Uczestnicy rozpoczęli swą pracę od specjalnie dostosowanych ćwiczeń rozgrzewających, dzięki którym mieli możliwość wdrożenia się w metodę dramy oraz podejmowanej problematyki warsztatów. Najbardziej znaczącą techniką dramową wykorzystaną do konstrukcji warsztatów były stymulatory. Dzięki nim został poruszony problem nieprzystosowania jednostki do reszty grupy. Opowiedziana przy pomocy przedmiotów historia dotyczyła studentki, która nie dostała się na wymarzone studia, a ponadto nie miała świadomości swoich potencjałów. Z tego powodu trudno jest było odnaleźć się w sytuacji, z jaką musiała się zmierzyć. Poruszona historia dała impuls do refleksji nad głównym tematem warsztatów i doprowadziła do kilku istotnych wniosków. Duże zainteresowanie uczestników wzbudziła także teoria M. Bellbina, którą prowadzące przedstawili w ramach omówienia ról pełnionych w zespole. Równie ciekawe okazało się ćwiczenie przeprowadzone techniką fotografii, poruszające problem komunikacji i współpracy. Uczestnicy warsztatów pod wpływem refleksji wzbudzonej dzięki doświadczeniu dramowemu stwierdzili, że bez komunikacji i dialogu trudno jest osiągnąć zarówno cel własny, jak i grupowy.

Nastroje i wrażenia: Praca w naszym zespole przebiegała w sposób zaangażowany i aktywny. Wspólnie wymienialiśmy się refleksjami i odczuciami, co sprzyjało procesowi edukacyjnemu. Jako prowadzące czujemy się spełnione w swojej roli. Uczestnicy chętnie dyskutowali i dzielili się przemyśleniami dotyczącymi komunikacji i współpracy, a także odkrywania własnego potencjału. Obserwacja pracy grupy pozwoliła nam sądzić, że cel warsztatu został zrealizowany. Dodatkowo ważnym podkreślenia wydaje nam się fakt, że nie wszyscy uczestnicy znali metodę dramy, a dzięki nam zostali nią poruszeni i zainspirowani do własnych działań. Z dumą możemy powiedzieć, że jako młode praktykantki dramy odniosłyśmy sukces.

Autorki:  Anna Kotowska, Emilia Kmieć, Justyna Golecka