Miejsce i grupa:  Warsztat  został przeprowadzony dla członków i członkiń Młodzieżowej Rady Miasta Lubaczowa w miejscowości Oleszyce, niedaleko Lubaczowa .

Czas:  Warsztat  został przeprowadzony w ciągu dwóch dni w wymiarze 20 godzin edukacyjnych.

Założenia warsztatu:

Najważniejsze pytanie, które towarzyszyło wolonatriuszkom podczas przygotowań dotyczyło tego, w jaki sposób wzbudzić w uczestnikach i uczestniczkach chęć do podejmowania inicjatyw na rzecz zmiany otoczenia. Jak zainspirować ich do działania, tak by  poczuli, że aktywność społeczna i obywatelska niesie w sobie wartość nie tylko dla innych ludzi lecz może stanowić również ogromną satysfakcję dla nich samych –liderów-aktywistów.

Prowadzące długo zastanawiały się  nad tym jak wzmocnić w uczestniczkach i uczestnikach poczucie odpowiedzialności społecznej i w jakie narzędzie (umiejętności, wiedza, doświadczenie) ich wyposażyć, aby mogli działać skutecznie. Wolontariuszki postawiły na zwiększenie wiedzy oraz umiejętności takich jak: planowanie, organizacja pracy, współpraca i komunikacja w grupie, wyznaczanie sobie celów, poszukiwanie sojuszników do realizacji działań na rzecz wspólnoty lokalnej. Pracowały z wykorzystaniem różnych metod warsztatowych.

Opis warsztatu:

Warsztat rozpoczął się od aktywności, które pozwoliły uczestnikom i uczestniczkom lepiej się poznać i zintegrować, później wspólnie ustaliliśmy zasady współpracy obowiązujące nas podczas dwóch dni warsztatu.

W pierwszym dniu szkolenia wolontariuszki skoncentrowały się na wzbudzeniu w uczestniczkach i uczestnikach motywacji i chęci do działania oraz zainspirowaniu ich do aktywności społecznej. Jednym z ćwiczeń które miały  w tym pomóc było „Miasto marzeń”. Osoby uczestniczące w warsztatach planowały i budowały makietę swojego wymarzonego, idealnego miasta. W innym zadaniu – „Lider społeczny” –  uczestnicy wcielali się w role ludzi, którzy działają  na rzecz pozytywnych zmian w swoim otoczeniu. Zakończeniem tego dnia warsztatowego było spotkanie z osobami, które aktywnie działają na rzecz różnych grup społecznych i wprowadzają realne zmiany w rzeczywistości, w której żyją i pracują.

Drugi dzień rozpoczął się od rozgrzewek, następnie przeprowadzone zostały ćwiczenia, które miały kształtować i wzmacniać umiejętność skutecznego wyznaczania celów („Samoloty”), współpracy i komunikacji („Wagony”), planowania, organizacji pracy („Droga do celu”) oraz poszukiwania sojuszników. Warsztat zakończył się spotkaniem podsumowującym wspólną pracę.

Nastroje i wrażenia:

Jesteśmy bardzo zadowolone z tego, że podjęłyśmy się przeprowadzenia warsztatu. Było to dla nas spore wyzwanie ponieważ obie nigdy wcześniej nie współprowadziłyśmy warsztatów z kimś innym, nie byłyśmy też superwizowane i rzadko miałyśmy okazję pracować w tak dużym wymiarze czasowym z zastosowaniem metody dramy, której obie cały czas się uczymy. Na pewno, pomimo występujących trudności, udało nam się nawiązać kontakt z grupą i pokazać uczestniczkom, że to oni mogą, a nawet powinni być zmianą, którą chcą zobaczyć w świecie. Ewaluacja pokazała, że młodzi ludzie, z którymi miałyśmy przyjemność pracować, dostrzegli nie tylko to, że warto działać na rzecz otoczenia. Zauważyli, że oni także, mimo swojego młodego wieku, mają realny wpływ na rzeczywistość, w której żyją. Jest to dla nas szczególnie ważne i satysfakcjonujące.

Jesteśmy dumne z tego, że udało nam się prowadzić warsztat pomimo pojawiających się nagle zmian i  sytuacji kryzysowych, takich brak internetu podczas przeprowadzania ćwiczenia, w którym był niezbędny. Po raz kolejny uświadomiłyśmy sobie, że zmiana to jedyna pewna rzecz w pracy z grupą. Cieszymy się, że warsztat w ogóle się odbył, bo wiemy, że dzięki niemu osoby uczestniczące doświadczyły współpracy, której wielu z nich się obawiało, uwierzyły w to, że mogą być liderem w swojej społeczności, że można małymi krokami zmieniać świat wokół siebie. Kiedy usłyszałyśmy od jednego z uczestników, że przed warsztatem aktywność społeczna była mu obojętna, a teraz chce zacząć działać na rzecz innych ludzi, to zyskałyśmy pewność, że było warto.

Witaj DAWowiczu! 🙂

Jeżeli chcesz zobaczyć harmonogram edycji DAW, która toczy się od października to kliknik w poniższy link:

• województwo lubelskie
• województwo podkarpackie

Harmonogram znajduje się także na kontraktach uczestnictwa!

Dramy można się nauczyć uczestnicząc w niej. Stąd podczas szkoleń STOP-KLATKI zapraszamy do wchodzenia w role, odnajdywania się w różnych sytuacjach, rozwijania kreatywności i elastyczności przez udział w ćwiczeniach. Czy to wystarczy, aby być dobrym prowadzącym warsztaty dramowe? Potrzebny jest kolejny krok – samodzielna praktyka w przygotowaniu i prowadzeniu warsztatów opartych o metodę dramy. Do tego kroku przygotowujemy uczestniczki i uczestników „Dramowej Akademii Wolontariackiej”, którzy w ramach projektu tworzą i realizują własne warsztaty dramowe.

Continue reading →

Beata Rainko

Trenerka dramy

b.rainko@stop-klatka.org.pl

#zmiana #inne spojrzenie #odkrywanie #podróże #fotografia  #puzzle  #reportaże

Ze Stowarzyszeniem związana jest od września 2014.  Po zakończeniu współpracy jako wolontariuszka w styczniu 2015 dołączyła do Zespołu Stowarzyszenia. Posiada certyfikat Praktyka Dramy. Prowadzi warsztaty związane z rozwojem kompetencji interpersonalnych i społecznych.  Gra w spektaklach Teatru Forum kierowanych do młodzieży. Koordynuje projekty związane z edukacją obywatelską i międzypokoleniowe.

W Stowarzyszeniu odpowiada za finanse, współpracę międzynarodową. Wspiera również rozwój działalności gospodarczej.

Absolwentka Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu. Ukończyła Szkołę Trenerów prowadzoną przez Stowarzyszenie Trenerów Organizacji Pozarządowych . Uczestniczyła w Dramowej Akademii Wolontariackiej oraz warsztatach rozwijających umiejętności wykorzystania dramy i Teatru Uciśnionych w pracy z grupami organizowanych przez Stowarzyszenie Praktyków Dramy STOP-KLATKA.

Motto, które wspiera ją w działaniu to: „Za dwadzieścia lat bardziej będziesz żałował tego, czego nie zrobiłeś, niż tego, co zrobiłeś. Więc odwiąż liny, opuść bezpieczną przystań. Złap w żagle pomyślne wiatry. Podróżuj, śnij, odkrywaj.” Mark Twain

Zapraszamy do przeczytania o projektach dramowych zrealizowanych przez wolontariuszki i wolontariuszy uczestniczących w Dramowej Akademii Wolontariackiej w latach 2009-2010.

W każdym z trzech regionów powstało trzy projekty dramowe – łącznie 9 nowych i świetnie zaplanowanych inicjatyw dramowych.

W regionie warszawskim powstały projekty: „ProDziatki”, „Emo-link” oraz „S.O.S. Szkoło Odkryj Saską!”W regionie łódzkim projekty: „Pionierzy”, „Lipowe historie” oraz „Skoszewy”, a w regionie lubelskim: Piknik Sąsiedzki „Złap kontakt”, „Stare Miasto – Nowe Spojrzenie” oraz WSPÓLNE „TU I TERAZ”. „Różni wiekiem, młodzi duchem – drama łączy pokolenia”.

A oto opisy projektów:

• Emo-link
• Lipowe historie
• Piknik Sąsiedzki „Złap kontakt”
• Pionierzy
• ProDziatki
• S.O.S. czyli Szkoło Odkryj Saską
• Spotkajmy się w Skoszewach
• Stare Miasto-Nowe spojrzenie
• Wspólne „Tu i teraz”

Prowadzący: Magdalena Kozubal, Beata Rainko, Monika Kur

W ramach Dramowej Akademii Wolontariackiej prowadziłyśmy warsztaty o nazwie “W poszukiwaniu odkrywcy” dla uczniów pierwszej klasy gimnazjum. Warsztaty odbyły się 9 i 11 czerwca br, każdy z nich trwał 5 godzin lekcyjnych. Ich celem było kształtowanie postawy odkrywcy wobec siebie i innych, czyli takiej postawy, która w kontakcie z drugą osobą nie opiera się na stereotypach i plotkach, ale zawsze stara się poznać jaki naprawdę jest drugi człowiek.

Jednym z ćwiczeń dramowych, które wykorzystałyśmy na szkoleniu, były fotografie. Uczniowie otrzymali dwie historie: Zosi oraz kuzynów Wojtka i Sylwii. Każda z grup wybierała moment najistotniejszy w danej historii i przedstawiała go drugiej części klasy. Uczestnicy zadając pytania i śledząc myśli bohaterów z fotografii powoli odkrywali kolejne elementy historii. Dowiedzieli się, że Sylwia jest wyśmiewana przez kolegów Wojtka, ponieważ pochodzi z nielubianego przez nich klubu kajakarskiego. Samotna i smutna Zosia okazała się utalentowaną osobą, która nie chce wysłać swoich prac na konkurs. Obawia się, że jej koledzy z klasy, którzy zniszczyli obrazy innych, zrobią to samo z jej pracą . Obserwatorzy fotografii i jej twórcy na koniec stworzyli idealne rozwiązanie zaprezentowanych historii. Wojtek oraz jego koledzy podjęli rozmowę z Sylwią bez względu na to, że pochodzi z nielubianego klubu sportowego, a Zosia dostała wsparcie od reszty klasy, nawet tej, która wcześniej zajmowała się niszczeniem prac kolegów.

Uczestnicy warsztatów chętnie wchodzili w rolę, angażowali się w opisane historie i aktywnie poszukiwali rozwiązań. Uczniowie poprzez to ćwiczenie odkryli blokady w  poznawaniu osób czy też realizowaniu swoich marzeń. W trakcie omawiania fotografii uczestnicy stwierdzali, że warto poznawać innych, a nie tylko opierać się na stereotypach i opiniach innych.

Dzięki warsztatom miałyśmy niezwykłą okazję pracować z młodzieżą, zapoznać się z ich spojrzeniem i tym co jest dla nich ważne w obszarze poruszanych tematów. W trakcie szkolenia uczniowie zwrócili uwagę na  współpracę, która jest dla nich ważna i chcieliby ją dalej rozwijać. Warsztaty były krokiem w tym kierunku, stworzyły one uczniom warunki do pracy w grupie, której brakuje im na lekcjach. Mogli oni poznać siebie i swoich kolegów oraz koleżanki z klasy w nowych sytuacjach.

Cel: Zwiększenie świadomości na temat zasad wzajemnego słuchania oraz korzyści wynikających z różnorodności.

ĆWICZENIA

W naszym warsztacie dramowym dotyczącym słuchania i różnorodności wykorzystaliśmy dwie techniki, które poznaliśmy w ramach Dramowej Akademii Wolontariackiej – fotografie i karty ról.

Każde z ćwiczeń było poprzedzone rozgrzewkami oraz zabawami wprowadzającymi.

• Do fotografii wprowadziliśmy młodzież poprzez zastosowanie ról w kręgach

W naszym życiu wcielamy się w różne role. Nie mamy tu na myśli szkolnych Akademii czy przedstawień teatralnych. Jesteśmy córkami/synami, uczniami/uczennicami, przyjaciółkami/przyjaciółmi. W tym ćwiczeniu chcemy się skupić na sytuacjach z życia codziennego, na naszych relacji z rówieśnikami, rodzeństwem oraz rodzicami. Jedna grupa – tworzy krąg wewnętrzny, druga krąg zewnętrzny, stojąc w parach twarzą do siebie. W ćwiczeniu tym nie używamy przemocy, niemiłych słów, itp.

– Drużyna unihokejowa (dwóch zawodników – jeden przez przypadek uderzył drugiego w czasie meczu)

– Rodzeństwo (konflikt o pożyczoną potajemnie rzecz. Jedna osoba pożyczyła sweter siostry/brata bez jej wiedzy, druga osoba właśnie odkryła, że swetra nie ma, ponieważ chciała go nałożyć)

– Mama-dziecko (mama wraca z wywiadówki, dziecko nie poinformowało złej ocenie, próbuje się tłumaczyć)

REAKCJE UCZESTNIKÓW:

To było pierwsze bardziej złożone ćwiczenie dramowe z wchodzeniem w role. Uczniowie byli nim zainteresowani i angażowali się w jego wykonanie. W związku z nieparzystą ilością uczestników jeden wolontariusz w nim uczestniczył – co było dość krępujące i onieśmielające dla uczniów. Ponadto w pierwszej improwizacji wielu uczniów wprowadziło akty przemocy dlatego trzeba było ją zatrzymać.

• FOTOGRAFIE
• WSTĘP – Instrukcja i przedstawienie ćwiczenia.

FOTOGRAFIA – to inaczej zatrzymany w bezruchu obraz jakiejś sytuacji, jakiegoś zdarzenia. Można ją stworzyć poprzez odpowiednie ułożenie ciała, wyraz twarzy, ustawienie postaci względem siebie. Wyraża relację pomiędzy uczestnikami, pokazuje jakieś zdarzenie lub problem oraz emocje. Jak patrzymy na nią z boku widzimy zatrzymany w czasie obrazek, jak na zdjęciu.

Wyjaśnienie: Co to oznacza klaśnięcie, stop klatka i zastygnięcie.

• Praca nad blokadami

Teraz będziemy pracować nad blokadami w słuchaniu. Za chwilę każda z grup otrzyma balon, który symbolizuje inną blokadę. By uzyskać opis tego, nad czym macie pracować w tym ćwiczeniu, każda z grup usunie swoją blokadę w dowolny sposób. Waszym zadaniem będzie zapoznać się z opisem w ciągu 5 min. i wymyślić sposób w jaki chcecie przedstawić daną sytuacją. Pamiętając przy tym, że każdy z Was odgrywa inną rolę w określonej sytuacji fikcyjnej.

REAKCJE UCZESTNIKÓW:

Praca metodą fotografii była dość trudna i skomplikowana przy tak dużej liczbie uczestników warsztatów (26) i liczbie przedstawianych fotografii (5). Jest to technika złożona i czasochłonna. Zrezygnowaliśmy w każdej grupie z 1 fotografii a mimo to trudno było utrzymać uwagę i zainteresowanie uczniów przedstawianą fotografią. Uczniowie z którymi prowadziliśmy warsztaty pierwszy raz pracowali w ten sposób, kilkoro z nich nie chciało angażować się w realizacji swojej fotografii. Mieliśmy małe poczucie chaosu przy prowadzeniu tego ćwiczenia. Większa część uczniów jednak zaangażowała się w prezentacje swojej fotografii i omawianie pozostałych. W trakcie warsztatu i przy omawianiu widać było że trafnie wybraliśmy jego temat – blokady w słuchaniu. Cieszymy się że uczniowie sami doszli do wniosków dotyczących tego co mogą zrobić, aby lepiej się dogadać – słuchając wzajemnie.

• Karty ról

Technika ta opiera się na fikcyjnej sytuacji konfliktowej, w czasie której uczestnicy mają dużą swobodę kształtowania swoich zachowań. Dzięki niej istnieje możliwość zaobserwowania różnych rozwiązań tego samego problemu. Jest stosowana przede wszystkim do zwiększania kompetencji komunikacyjnych oraz uczy, że poznanie drugiego człowieka opiera się zrozumieniu jego punktu widzenia.

Każdy z Was, w parach, w których siedzicie, otrzyma swoją kartę, a na niej opis postaci. Macie 5 min., by się z nim zapoznać. Następnie 2 minuty na ułożenie sobie w głowie roli. Potem będziecie 2 ze sobą rozmawiać na sygnał prowadzącego.

REAKCJE UCZESTNIKÓW:

Uczestnicy zareagowali bardzo naturalnie, chętnie weszli w role i rozmawiali ze sobą. Uczniowie z klasy 4b bardzie zaangażowali się w to ćwiczenie i w kręgach mogliśmy zadawać im więcej pogłębiających pytań. Natomiast uczniowie z klasy 4c (bardzo rywalizującej) w końcowym szpalerze ustawili się w zaskakujący sposób co mogłoby wskazywać że dla niektórych to zadanie miało cechy psychodramy.

REZULTATY

Uzyskaliśmy nowe umiejętności, narzędzia oraz wiedzę jak można pracować z grupą, a co najważniejsze przećwiczyliśmy, mogliśmy przećwiczyć je w praktyce. Widzieliśmy, że uczniowie chętnie angażują się w różnego rodzaju rozgrzewki i ćwiczenia wprowadzające, trudniejsza była dla nich praca techniką fotografii. Odkryliśmy, że w momencie wprowadzenia konsekwencji za nie przestrzeganie kontraktu praca była dużo łatwiejsza, przyjemniejsza, a tym samym bardziej owocna. Jesteśmy dumni z wniosków do jakich dochodzili uczniowie na temat korzyści wynikających ze wzajemnego słuchania się oraz tego, że różnimy się między sobą

 Monika Kur

specjalistka ds. promocji i rekrutacji w projektach

Dramowi Obywatele

Dramowa Akademia Antydyskryminacyjna

monika.kur@stop-klatka.org.pl

tel. 514 244 240

#rower #zdrowa żywność #taniec #aktywność obywatelska

Ze STOP-KLATKĄ związana od 2013 r. kiedy rozpoczęła 160-godzinny staż przy projekcie „Obywatel PRO”. Metodę dramy poznała biorąc udział w Dramowej Akademii Wolontariackiej. Następnie wstąpiła do Klubu Praktyka Dramy, w ramach którego prowadziła warsztaty w Klubie Alternatywnym dla dzieci i młodzieży Caritas.

Jest odpowiedzialna za promocję i rekrutację w projektach Dramowi Obywatele i Dramowa Akademia Wolontariacka.

Ukończyła studia licencjackie na Wydziale Pedagogicznym Uniwersytetu Warszawskiego spec. animacja społeczno-kulturalna. Obecnie studiuje Pedagogikę resocjalizacyjną i opiekuńczo-wychowawczą. Na studiach była Prezesem Koła Współpracy Europejskiej, w ramach którego zorganizowała wymianę studencką ze studentami z Belgii.

Członkini zarządu Stowarzyszenia Kastor – Inicjatywa dla Rozwoju w ramach którego organizuje Rodzinne Rajdy Rowerowe. Przez 3 lata pracowała w redakcji gazety lokalnej „Stacja Tłuszcz”. Współzałożycielka amatorskiej grupy teatralnej „Horreum”.

„Portrety“ to drugi projekt community theatre, stworzony i zrealizowany przez zespół Stowarzyszenia STOP-KLATKA na Pradze Północ. Projekt adresowany jest zarówno do osób starszych jak i młodych; dzięki temu możliwe stało się połączenie doświadczenia życiowego seniorów z energią i witalnością młodych uczestników projektu.

Pomysł na „Portrety“ powstał z myślą o starszych ludziach, beneficjentach placówek pomocy społecznej, którzy często czują się samotni i opuszczeni. Pozbawieni możliwości zaspokojenia naturalnej potrzeby życia wśród najbliższych, codziennego kontaktowania się z nimi, często żyją wspomnieniami, nadając im szczególną wartość, gloryfikując przeszłość.

Powoduje to wzmacnianie mechanizmu marginalizacji osób starszych; narastającą izolację społeczną tej grupy, która w połączeniu z niskim statusem materialnym, brakiem ciekawych propozycji na spędzanie czasu wolnego prowadzi do całkowitego wycofania osób starszych ze świata społecznego.

A przecież każda taka osoba to prawdziwy skarb: ma tyle fascynujących historii do opowiedzenia…

Program „Portrety“ to dramowo-teatralna propozycja integracji i aktywizacji osób starszych. Próba integracji seniorów z osobami młodymi i aktywizacji poprzez postawienie wspólnego zadania.

Zadaniem tym było wzajemne poznanie się seniorów z „młodymi“ i podzielenie się z „młodymi“ opowieściami ze swojego życia….

Młodzi uczestnicy projektu bazując na „życiowych opowieściach“ osób starszych stworzyli spektakl teatralny „Zwykłe sprawy“, który w przetworzony przez nich sposób prezentuje zasłyszane historie.