O aktywności obywatelskiej rzeszowian, korzyściach płynących z wolontariatu, Dramowej Akademii Wolontariackiej i współpracy, która buduje każde działanie, rozmawiamy z Beatą Piech- koordynatorką regionalną projektu „Dramowa Akademia Obywatelska”, w ramach, której realizowana jest Dramowa Akademia Wolontariacka w Rzeszowie.
DAW na Podkarpaciu
Rzeszów zmienia się z dramą
O aktywności obywatelskiej rzeszowian, korzyściach płynących z wolontariatu, Dramowej Akademii Wolontariackiej i współpracy, która buduje każde działanie, rozmawiamy z Beatą Piech- koordynatorką regionalną projektu „Dramowa Akademia Obywatelska”, w ramach, której realizowana jest Dramowa Akademia Wolontariacka w Rzeszowie.
Żeby działać, trzeba uwierzyć!
Z Beatą Paluszek, absolwentką Dramowej Akademii Wolontriackiej w Rzeszowie, o dramie jako szansie na zmianę postaw, aktywności młodych na Podkarpaciu i planach na przyszłe działania, rozmawia Karolina Sieńkowska.
Podziel się sobą
„Im więcej dajesz, tym więcej otrzymujesz. Bowiem dawać nie oznacza tracić”- A. de Saint-Exupéry. Jakie korzyści płyną z wolontariatu? Jak można działać na rzecz swojego otoczenia? Z jakimi trudnościami może spotkać się wolontariusz? Na te i inne pytania próbowali sobie odpowiedzieć uczniowie rzeszowskiego liceum przy wsparciu wolontariuszek prowadzących warsztat: Izabeli Florek, Kariny Gniewek, Magdaleny Kucharskiej i Magdaleny Pachorek.
Miejsce i grupa: Warsztaty zostały przeprowadzone w VIII Liceum Ogólnokształcącym im. Stanisława Wyspiańskiego w Rzeszowie, a ich uczestnikami była 36-osobowa grupa uczniów z klas pierwszych i drugich.
Czas: Dwa pięciogodzinne warsztaty zrealizowane 15 i 29 maja 2015 r.
Założenia warsztatu: Głównym założeniem przygotowanych dla licealistów warsztatów było przekazanie idei wolontariatu oraz zachęcenie do aktywności społecznej, co miało zostać zrealizowane poprzez ukazanie korzyści płynących z działalności wolontariackiej. Zważywszy na fakt, że uczestnikami zajęć byli uczniowie z różnych klas, prowadzącym zależało również na jak najlepszym zintegrowaniu grupy. Do osiągnięcia zamierzonych celów wolontariuszki posłużyły się licznymi technikami dramowymi, takimi jak karty ról czy teatr obrazu. Przygotowanie do merytorycznej pracy nad treścią warsztatu poprzedziła diagnoza, której prowadzące dokonały za pomocą kwestionariusza-ankiety. Dzięki temu dowiedziały się, że spośród grupy badawczej do tej pory jedynie dwie osoby działały w wolontariacie, a wiedza ogółu na temat aktywności społecznej jest stosunkowo niewielka. Informacje te pozwoliły wolontariuszkom dostosować zakres tematyczny zajęć do konkretnych potrzeb uczestników.
Opis warsztatu: Na wstępie wolontariuszki przedstawiły się grupie, a także krótko opowiedziały o podstawowych celach zajęć. Następnie zaproponowały ćwiczenia integracyjne, dzięki którym uczniowie mogli się lepiej poznać, swobodnie poczuć w grupie i otworzyć na siebie nawzajem. Kolejnym krokiem do stworzenia przyjaznej atmosfery podczas spotkania było wspólne stworzenie kontraktu, którego zasad wszyscy zobowiązali się przestrzegać.
Celem drugiej części zajęć było przedstawienie idei wolontariatu, w czym pomogły przygotowane przez prowadzące karty ról. Wstępem do nich była śmieszna improwizacja, która miała oswoić grupę z wchodzeniem w role i wczuwaniem się w emocje fikcyjnych postaci. Karty ról dotyczyły dwóch studentek – Kornelii i Marceliny, w których mieszkaniu zepsuł się piec. Jest zima, zatem usterkę trzeba jak najszybciej naprawić, a może to zrobić tylko jeden serwisant, którego właściciel lokalu umówił na godz. 12.00 następnego dnia. Problem polega na tym, że każda z dziewczyn ma już coś zaplanowanego na tę godzinę (Kornelia – egzamin zerówkowy, Marcelina – warsztaty plastyczne dla dzieci z ubogich rodzin). Zadaniem uczestników było przekonanie fikcyjnego współlokatora do zrezygnowania ze swoich planów i zostania w mieszkaniu. Po wyjściu z ról i omówieniu powyższego ćwiczenia licealiści doszli do wniosku, że każdy kieruje się w życiu różnymi priorytetami. Ważne jest, aby wybór aktywności społecznej również wiązał się z przyjętymi wartościami, ponieważ to gwarantuje większe zaangażowanie w realizację podjętych inicjatyw. W tym bloku zajęć prowadzące przekazały informacje na temat wolontariatu, wolontariuszy, a także potencjalnych miejsc ich działalności; podzieliły się także własnym doświadczeniem z pracy wolontariackiej.
W trzeciej części spotkania została wykorzystana technika teatru obrazu, poprzedzona ćwiczeniem polegającym na grupowym przedstawieniu „zdjęcia” z rozpoczęcia i zakończenia grilla. Na tło sytuacji przedstawianych za pomocą teatru obrazu prowadzące wybrały cztery różne problemy, z którymi wolontariusze często muszą sobie radzić (zniechęcenie, wycofanie sponsora, niewywiązywanie się z podjętych zadań, pretensje znajomych o brak czasu dla nich). Po zaprezentowaniu wszystkich etapów „zdjęć”, każda grupa miała zastanowić się nad tym, czego nauczyło ją ćwiczenie. Za pomocą tego zadania uczestnicy poznali korzyści płynące z działalności w wolontariacie.
Nastroje i wrażenia: Bardzo podobał nam się entuzjazm uczestników, którzy kreatywnie podchodzili do proponowanych im zadań. Dzięki takiej postawie bez większych trudności przechodzili od sytuacji fikcyjnych do rzeczywistych odniesień związanych z działalnością wolontariusza.
Autorzy: Izabela Florek, Karina Gniewek, Magdalena Kucharska, Magdalena Pachorek
Nikt nie jest samotną wyspą
Wolontariat nie musi być nudny! Jak kreatywnie pomagać i czerpać przyjemność z zespołowego działania na rzecz innych? Czy współpraca pomiędzy wolontariuszami przekłada się na jakość ofiarowanej pomocy? Co zrobić gdy w grupie pojawi się konflikt? Warsztat integracyjny dla zespołu wolontariuszy z Liceum nr 3 poprowadziły: Beata Wydra, Justyna Linkert, Alina Sakharuk, Joanna Sokołowska. Miejsce i grupa: Liceum
nr 3 w Rzeszowie, ul. Szopena, uczennice klas I i II. Czas: Zajęcia zostały przeprowadzone w wymiarze pięciu godzin dla każdej z dwóch grup. Założenia warsztatu: Głównymi założeniami warsztatów prowadzące uczyniły integrację uczennic wspólnie działających w wolontariacie, ćwiczenie umiejętności pracy w grupie, przedstawienie sposobów na rozwiązywanie konfliktów oraz poszerzenie wiedzy uczestniczek na temat różnych form wolontariatu. Dla osiągnięcia zamierzonych celów prowadzące zastosowały takie ćwiczenia oparte na metodzie dramy, jak: rozgrzewki integracyjne, ćwiczenia pobudzające do aktywności i efektywnej współpracy, karty ról. Istotnym elementem obydwu spotkań była także pogadanka wprowadzająca i wyjaśniająca model asertywnego wyrażania krytyki (FUO). Opis warsztatu: Oba spotkania rozpoczęły się od czynności organizacyjnych. Na początku prowadzące oraz uczennice powiedziały parę słów o sobie i swoich zainteresowaniach. Następnie zostały wprowadzone reguły obowiązujące podczas warsztatów. Przestrzeganie wspólnie stworzonego kontraktu sprzyjało miłej atmosferze i niezakłócaniu przebiegu zajęć. Ćwiczenie o nazwie „Tratwa” zwróciło uwagę licealistek na wartość współpracy. Kluczową częścią warsztatu były karty ról. Uczennice miały za zadanie wcielić się w bohaterki, których rozmowa jest narażona na konflikt. To, czy dojdzie między nimi do porozumienia, czy pozostaną przy swoich racjach, zależało od decyzji licealistek, podzielonych na grupy. „Magdy” i „Basie” w ciszy i skupieniu koncentrowały się na swoich uczuciach, przypominały szczegóły rozmowy, wypowiadały się na temat swojej współrozmówczyni oraz dowiadywały się o jej uczuciach i oczekiwaniach. Następnie uczestniczki warsztatów wzbogaciły swoją wiedzę o zasadę FUO, służącą do rozwiązywania konfliktów drogą kooperacji. Poznały także różne ciekawe formy wolontariatu. W podsumowaniu warsztatów każda z uczestniczek miała możliwość podzielenia się wrażeniami po pięciu godzinach „spędzonych” z dramą. Nastroje i wrażenia: Pierwsza grupa licealistek była zdecydowanie bardziej zgrana i zmotywowana do realizacji zaproponowanych przez nas ćwiczeń. Dzięki temu zajęcia prowadziło się nam bardzo przyjemnie, a po zakończonym spotkaniu czułyśmy się w pełni usatysfakcjonowane. W drugiej grupie brakowało tak dużego zaangażowania, ale spotkanie to również uważamy za owocne. Czymś, co szczególnie zapadło nam w pamięć podczas prowadzenia warsztatów, były emocje uczestniczek po ćwiczeniu „Tratwa”, kiedy każda dosłownie podskakiwała z radości, dzieląc się swoimi wrażeniami. Już wtedy nie miałyśmy wątpliwości, że cel polegający na podkreśleniu wartości współpracy został osiągnięty, a jego owocem będą bliższe relacje wolontariuszek i chęć do podejmowania wspólnych działań. Autorzy: Beata Wydra, Justyna Linkert, Alina Sakharuk, Joanna Sokołowska
Chcesz mieć wpływ? Powiedz to!
Jak zwiększyć aktywność lokalną w środowiskach wiejskich? Jakie są specyficzne czynniki wpływające na poziom zaangażowania społecznego na wsi? Co wpływa na skuteczność działań obywatelskich? Jak skutecznie promować swoje działania lokalne? Warsztat dla mieszkańców wsi Ustjanowa i Harcie poprowadzili: Katarzyna Malec, Paweł Germański, Marcin Kurnik, Maria Pałac
Miejsce i grupa: Warsztaty zostały przeprowadzone w dwóch podkarpackich wsiach – Ustjanowej i Harcie. Ich uczestnikami byli mieszkańcy, którzy aktywnie działają na rzecz swojej wsi lub chcieliby się włączyć w tego typu inicjatywy. Szczególne zaproszenie wolontariusze skierowali do osób, które, z racji pełnionych funkcji, powinny być liderami społecznymi: radnych, sołtysów, członków rad sołeckich oraz lokalnych stowarzyszeń. Wiek uczestników warsztatów był bardzo różnorodny – od uczniów liceum po seniorów. Największą grupę wiekową stanowili jednak czterdziesto- i pięćdziesięciolatkowie.
Czas: W każdej z grup warsztaty zostały przeprowadzone w ciągu jednego dnia, podczas pięciogodzinnego spotkania.
Założenia warsztatu: Poprzez warsztaty wolontariusze chcieli wzmocnić w uczestnikach motywację do podejmowania działań na rzecz społeczności wiejskich, a także pokazać, jak zachęcać innych do takiej aktywności. Ważnym celem spotkania było również przekazanie konkretnej wiedzy i umiejętności, które mogłyby okazać się przydatne w planowaniu i realizacji zamierzonych inicjatyw społecznych. Z tego powodu prowadzący skupili się także na pokazaniu, jak planować swoje działania lokalne w podziale na cele krótko- i długookresowe. Położyli też akcent na przekazanie wiedzy dotyczącej tego, jak skutecznie organizować i prowadzić spotkania ze społecznością wiejską, w jaki sposób motywować innych do działania.
Opis warsztatu: Warsztat wykorzystywał aktywne metody pracy, co wymagało od uczestników dużego zaangażowania. Głównym elementem były ćwiczenia oparte na metodzie dramy, czyli teatr obrazu i karty ról. Dzięki wykorzystaniu tych technik uczestnicy mogli uczyć się poprzez doświadczenie i własne przeżycia. Karty ról zbudowane były wokół problemu zbyt małego zaangażowania ludzi w sprawy wsi. Wolontariusze skupili się przede wszystkim na wyeksponowaniu wątku niskiej frekwencji podczas spotkań wiejskich. Następnym krokiem było wspólne szukanie powodów takiego stanu rzeczy oraz sposobów zachęcenia większej liczby osób do udziału we wspomnianych spotkaniach. W podsumowaniu ćwiczeń dramowych (kart ról i improwizacji, które po nich nastąpiły) prowadzący przekazali uczestnikom warsztatów wiedzę na temat tego, jak organizować spotkania, by były one interesujące i angażujące oraz jak najbardziej efektywne.
Nastroje i wrażenia: Największą satysfakcją dla nas jako prowadzących było to, że warsztaty idealnie trafiły w potrzeby uczestników. Poruszane przez nas tematy pobudzały ich do dużego zaangażowania. Podawali mnóstwo przykładów zaczerpniętych z własnej działalności społecznej. Pytali o możliwość fotografowania arkuszy z wypracowanymi wspólnie rozwiązaniami po to, aby wykorzystać je w swoich lokalnych działaniach. Jako prowadzący dostaliśmy również podziękowania i bardzo pozytywne informacje zwrotne od uczestników.
Autorzy: Katarzyna Malec, Paweł Germański, Marcin Kurnik, Maria Pałac
Razem możemy więcej!
Zosia Samosia w utworze Jana Brzechwy wszystko robiła sama. Skoncentrowana na sobie i swoich pomysłach, nie wierzyła, że ktoś inny może wzbogacić działanie swoimi talentami. Słyszę, ale czy słucham? Jak często wchodzę w rolę tytułowej Zosi, która wszystko wie najlepiej? Czy umiem dzielić się swoimi talentami i jednocześnie czerpać z tego, co mają inni? Jak przekonać dzieci do tego, że razem mogą więcej? Warsztat dla uczniów szkoły podstawowej poprowadziły: Katarzyna Broniec, Magdalena Marzec, Magdalena Szczepankiewicz, Justyna Tarka, Justyna Woźniak.
Miejsce i grupa: Warsztaty zostały przeprowadzone w Szkole Podstawowej nr 7 przy Zespole Szkół nr 5 w Rzeszowie w klasach dla klas IV
Czas: Warsztat obejmował 5 godzin lekcyjnych dla jednej klasy (razem 10 godzin lekcyjnych). Z każdą klasą prowadzące spotkały się dwa razy.
Założenia warsztatu: Wyniki analizy potrzeb wykazały, że dzieci nie słuchają siebie nawzajem i nie potrafią efektywnie współdziałać, są skoncentrowane na sobie i swoich potrzebach, mają trudności z dostrzeganiem uczuć innych osób. W grupie widoczna była potrzeba wzmocnienia integracji uczniów oraz rozwijania umiejętności współpracy.
W odniesieniu do powyższych wniosków prowadzące zdecydowały, by głównym celem warsztatów uczynić kształtowanie wrażliwości na drugiego człowieka i jego potrzeby, rozwijanie umiejętności współpracy w grupie oraz uświadamianie uczestnikom zajęć tego, jak ważne jest słuchanie siebie nawzajem. Planowanym efektem warsztatów było to, aby uczniowie stali się bardziej otwarci na potrzeby innych, nauczyli się skuteczniejszej komunikacji w grupie, szybciej podejmowali wspólne decyzje oraz częściej sobie pomagali.
Opis warsztatu: Każde zajęcia rozpoczynały się od powitania i ćwiczeń budujących poczucie bezpieczeństwa w grupie oraz tworzących atmosferę otwartości na nowe doświadczenia. W doborze zadań prowadzące kierowały się tym, aby uczniowie mogli poczuć się swobodnie oraz aktywnie uczestniczyć w zajęciach, dzielić się własnymi spostrzeżeniami i emocjami.
W pierwszym dniu warsztatów uczniowie pracowali techniką stymulatorów. Na podstawie przedmiotów znajdujących się w plecaku mieli stworzyć historię Filipa – chłopca o rok starszego od nich, zafascynowanego siatkówką, mającego problemy z porozumieniem się ze swoją nową drużyną. Początkowo każde dziecko pracowało indywidualnie, tworząc fragment historii w oparciu o wylosowany z plecaka przedmiot. Później uczniowie zaczęli wymieniać się swoimi pomysłami, rozmawiać ze sobą o tym, co mogło się wydarzyć i tworzyć wspólną historię, zawierającą szereg różnych wątków. Następnie w trakcie tzw. „wspólnego umysłu” mieli szansę wcielić się w jednego z bohaterów i zastanowić się nad sposobem jego myślenia i postrzegania rzeczywistości. To dało im możliwość poszerzenia perspektywy i zobaczenia problemu Filipa z różnych stron. Po zakończeniu ćwiczenia uczestnicy dyskutowali nad tym, co jest potrzebne, aby rozwiązać problem chłopca oraz jak ta historia odnosi się do ich życia i problemów, z którymi spotykają się na co dzień.
Drugi dzień zajęć obejmował głównie ćwiczenia, których celem było podkreślenie wartości współpracy. Dzieci angażowały się w proponowane im zadania, przy odpowiednim wsparciu szukały nowych, kreatywnych rozwiązań. Początkowo próbowały działać indywidualnie, ale w obliczu porażki szybko opracowywały wspólną, efektywną strategię, która pozwalała na wykonanie powierzonego im zadania. Doświadczenia zdobyte podczas warsztatów pozwoliły uczestnikom zauważyć wartość współpracy, czym chętnie dzielili się z nami w podsumowaniu.
Nastroje i wrażenia: Uczestnicy warsztatów chętnie angażowali się w kolejne ćwiczenia. Przy odpowiednim wsparciu pracowali twórczo, nieszablonowo podchodząc do poszczególnych zadań. Zajęcia przebiegały w pozytywnej, pełnej energii atmosferze. Cieszyłyśmy się przede wszystkim tym, że dzieci same dostrzegały wartość doświadczeń, które były im proponowane i w miarę trwania warsztatów coraz częściej, z własnej inicjatywy, współpracowały ze sobą. Ich reakcje na kolejne ćwiczenia oraz komentarze podczas podsumowania pokazują, że dostrzegły sens wspólnego działania. O efektach zajęć pisze wychowawca w ankiecie przeprowadzonej tydzień po warsztatach:
Uczniowie, zanim skrytykują drugiego, słuchają siebie nawzajem.
Uczniowie próbują wysłuchiwać swoich racji (…).
Starają się zrozumieć podawane argumenty (…).
Nauczyciel zwraca także uwagę na stosunki między uczniami, pisząc, że: szanują się nawzajem i odnoszą do siebie poprawnie.
Przytoczona poniżej wypowiedź nauczyciela-wychowawcy jednej z klas ugruntowała nasze przekonanie dotyczące tego, że cele warsztatu zostały osiągnięte:
Współpraca po zajęciach jest na lepszym poziomie, uczniowie zrozumieli, że pracując razem, można osiągnąć więcej.
Autorzy: Katarzyna Broniec, Magdalena Marzec, Magdalena Szczepankiewicz, Justyna Tarka, Justyna Woźniak
Współpraca-dobra praca
Na małe miasteczko spadła plaga klęsk i nieurodzajów. Jak poradzą sobie z tym mieszkańcy miasta? Co okaże się kluczem do sukcesu? „Współpraca- dobra praca”- czyli dramowo o tym, co utrudnia współpracę oraz jakie kroki można podjąć, by nasze działania były jeszcze bardziej skuteczne, a relacje w zespole dobre. Warsztat z młodzieżą poprowadziły: Anna Richert, Beata Paluszek, Beata Piech, Sylwia Rudka.
Miejsce i grupa: Zajęcia zostały przeprowadzone dla Młodzieżowej Rady Miasta w Lubaczowie i Strzyżowie, a także dla Samorządu Uczniowskiego Liceum Ogólnokształcącego w Lubaczowie. Uczestniczyła w nich młodzież w wieku gimnazjalnym i licealnym.
Czas: Warsztaty zostały zaplanowane jako jedno pięciogodzinne spotkanie dla każdej z grup.
Założenia warsztatu: Celem warsztatów były: integracja grup, poszerzenie wiedzy na temat metody win-win, a także poznanie pięciu przeszkód współpracy i sposobów ich pokonywania. Wolontariuszki skupiły się na rozwijaniu w uczniach umiejętności wspólnego podejmowania decyzji, aby w przyszłości byli oni bardziej otwarci na współpracę ułatwiającą osiąganie zamierzonych celów.
Opis warsztatu: Warsztaty rozpoczęły się od rozgrzewek dramowych, dzięki którym uczestnicy mieli okazję lepiej się poznać i zmniejszyć dystans między sobą. W drugiej części spotkania prowadzące przeprowadziły kluczowe dla zajęć ćwiczenie oparte na konieczności pracy zespołowej. Zadaniem uczniów było wcielenie się w przedstawicieli grup społecznych pewnego miasteczka, na które spadła plaga klęsk i nieurodzajów oraz znalezienie rozwiązania, które poprawiłoby sytuację mieszkańców.
Kolejne bardzo istotne ćwiczenie wykorzystywało technikę stymulatorów. Wyjmując przedmioty z torebki bohaterki – liderki grupy muzycznej, uczestnicy zagłębiali się w owianą tajemnicą historię. Po jej odkryciu każdy miał możliwość wcielenia się w konkretną postać i przedstawienia własnej wersji zdarzeń. Cykl Kolba zastosowany przez prowadzące umożliwił uczestnikom doświadczenie ćwiczenia, przeanalizowanie go oraz odniesienia go do realiów życia.
Nastroje i wrażenia: Przed warsztatami zastanawiałyśmy się, czy młodzież będzie chciała współpracować, wchodzić w role, dyskutować ze sobą, dzielić się przemyśleniami i refleksjami. Wątpliwości okazały się jednak bezpodstawne: zaproponowane rozgrzewki dramowe rozluźniły atmosferę i pozwoliły poczuć się pewniej nie tyko uczestnikom, lecz także nam- prowadzącym. W trakcie warsztatu byłyśmy pozytywnie zaskoczone aktywnością i kreatywnością uczniów, tym, jak chętnie wcielali się oni w role mieszkańców Kłopotowa i z jakim zaangażowaniem szukali najlepszego rozwiązania dla całego zespołu. Ciekawym doświadczeniem było także obserwowanie odmiennych sposobów rozwiązywania zadań przez poszczególne grupy oraz wysuwania innych wniosków. Wielu uczestników nigdy wcześniej nie spotkało się z metodą dramy, co było kolejnym powodem do naszej satysfakcji, zwłaszcza że posłużenie się taką formą pracy przyniosło wymierne korzyści. Podczas podsumowania uczniowie przyznali, że z zajęć wynoszą dla siebie nową wiedzę i umiejętności, które będą przydatne w codziennym życiu.
Autorzy: Anna Richert, Beata Paluszek, Beata Piech, Sylwia Rudka.
Mogę. Chcę. Działam!
Jak mówić, by być słuchanym, jak słuchać, by inni chcieli do nas mówić? Czy bez dobrej komunikacji w zespole możliwe jest przeprowadzenie skutecznego działania? Jak nie rezygnować z siebie i jednocześnie czerpać z potencjałów innych? „Mogę. Chcę. Działam!” to warsztat przeprowadzony dla studentów Uniwersytetu Rzeszowskiego przez Paulę Sałapę, Barbarę Gładysz i Monikę Midurę.
Miejsce i grupa: Warsztaty zostały przeprowadzone na Uniwersytecie Rzeszowskim dla studentów kierunków: pedagogika, socjologia, praca socjalna.
Czas: Warsztaty odbyły się dwukrotnie i trwały po pięć godzin. Pierwsze spotkanie miało miejsce 02.03.2015 r., a drugie 06.03.2015 r.
Założenia warsztatu: Analiza potrzeb przeprowadzona przed zajęciami wykazała, że grupa docelowa ma największe problemy z: otwartym wyrażaniem swojego zdania, efektywną współpracą oraz skuteczną komunikacją z innymi ludźmi.
W związku z powyższym głównym celem warsztatów było podniesienie kompetencji komunikacyjnych studentów i, co za tym idzie, zwiększenie zaangażowania w podejmowane wspólnie inicjatywy obywatelskie.
Aby osiągnąć zamierzone rezultaty, prowadzące posłużyły się metodą dramy (głównie techniką stymulatorów), umożliwiającą naukę przez zabawę.
Opis warsztatu: Każde ze spotkań rozpoczynało się od niezbędnych czynności organizacyjnych, po których zakończeniu wolontariuszki wprowadzały zadania integrujące grupę, pozwalające stworzyć atmosferę otwartości i szczerości.
Kluczowe dla warsztatów ćwiczenie, wykorzystujące technikę stymulatorów, polegało na odkryciu opowieści ukrytej w przedmiotach należących do głównej bohaterki. Historia przedstawiała grupę pracowników pewnej firmy, w której nikt nie potrafił ze sobą skutecznie rozmawiać. Po wspólnym odtworzeniu sytuacji, uczestnicy warsztatów mieli okazję wcielić się w jednego z jej bohaterów, co pozwoliło im na zmianę perspektywy. Kolejny krok polegał na przeprowadzeniu w parach rozmów, mających wnieść do historii nowe, znaczące informacje („wspólny umysł” i „tunel”). Studenci mogli również zaproponować własną wersję wyjścia z trudnej sytuacji.
Tę część warsztatów prowadzące zakończyły odtworzeniem krótkiego filmu dotyczącego przełamywania barier w dość konformistycznym społeczeństwie. Na koniec przyszedł czas na rozmowę skupiającą się wokół zagadnień omawianych w czasie warsztatów oraz na pytania o wrażenia uczestników.
Nastroje i wrażenia: Studenci pytani o to, czy czują, że podnieśli swoje kompetencje komunikacyjne, odpowiadali na przykład: „Myślę, że podniosłam swoje kompetencje, w szczególności jeśli chodzi o odwagę i otwarcie w kontaktach z innymi”. Byłyśmy mile zaskoczone pozytywnym podejściem uczestników, ich zaangażowaniem i ciekawymi spostrzeżeniami, które wzbogaciły również naszą wiedzę i skłoniły do przemyśleń. Pytani o ocenę warsztatów, studenci stwierdzali: „Czułam się swobodnie. Dziewczyny były przygotowane znakomicie. Jestem pod ogromnym wrażeniem” czy: „Prowadzenie profesjonalne – czułam się bardzo dobrze, rodzinna atmosfera”. Na zakończenie spotkania uczestnicy zadeklarowali, że chcieliby wziąć w nim udział jeszcze raz, gdyby było to możliwe.
Autorzy: Paula Sałapa, Barbara Gładysz, Monika Midura
Nikt nie jest samotną wyspą!
Co wpływa na naszą motywację do współdziałania? Czym różni się „słuchanie” od „słyszenia”? Jak udzielać konstruktywnych informacji zwrotnych by atmosfera w naszym zespole była dobra, a nasze działania, skuteczne? Na te i inne pytania próbowali odpowiedzieć sobie uczestnicy warsztatu-studenci Uniwersytetu Rzeszowskiego- poprowadzonego przez wolontariuszki: Annę Wójcik, Marikę Raróg, Magdalenę Żelazny.
Miejsce i grupa: Warsztaty zostały przeprowadzone na Uniwersytecie Rzeszowskim, w Biurze Karier oraz na Wydziale Pedagogicznym przy ul. Ks. Jałowego 24; grupa: aktywni studenci działający jako starości, członkowie samorządu studenckiego, członkowie kół naukowych i innych organizacji studenckich na Uniwersytecie Rzeszowskim i w Wyższej Szkole Informatyki i Zarządzania.
Czas: warsztat został przeprowadzony dla dwóch grup, z których każda uczestniczyła w jednym dniu zajęć:
warsztat pierwszy (25.02.2015 r.) odbył się w siedzibie Biura Karier UR i trwał 6 godz. dydaktycznych; wzięło w nim udział 9 osób,
warsztat drugi (04.03.2015 r.) odbył się na Wydziale Pedagogicznym UR i trwał 5 godz. dydaktycznych; wzięły w nim udział 32 osoby.
Założenia warsztatu: Przed szczegółowym zaplanowaniem warsztatów prowadzące postanowiły dowiedzieć się, jakie umiejętności warto rozwijać w studentach, aby podejmowane przez nich inicjatywy obywatelskie przyczyniały się do rozwoju ich kompetencji komunikacyjnych i jakości współpracy. Przeprowadzona diagnoza wykazała, że komunikacja między starostami i innymi zaangażowanymi w życie uczelni studentami odbywa się głównie poprzez portale społecznościowe, rzadziej mailowo lub telefonicznie, brak jest natomiast kontaktów osobistych (lub występują one w wąskim zakresie). Wśród pomysłów dotyczących podniesienia efektywności współpracy najczęściej akcentowana przez studentów była potrzeba spotkań „twarzą w twarz”, mających służyć lepszemu poznaniu się oraz budowaniu otwartych, koleżeńskich relacji. Uwzględniając te wnioski, wolontariuszki postawiły na rozwój kompetencji komunikacyjnych uczestników, uświadomienie wpływu własnych potrzeb na pracę grupy oraz korzyści wypływających ze wspólnego działania. Podczas warsztatów wykorzystano ćwiczenia integrujące oraz techniki dramowe.
Opis warsztatu: W pierwszej fazie obu spotkań prowadzące skoncentrowały się na integracji uczestników, tworząc im przestrzeń do rozmowy (ćwiczenie o nazwie fast dating) oraz podzielenia się z grupą własnymi unikatowymi cechami („drzewo dłoni”). Druga część warsztatów opierała się na ćwiczeniach akcentujących wartość współpracy i korzyści z niej płynących („tratwa”). Istotnym wnioskiem wyciągniętym przez studentów było uzmysłowienie sobie, jakie czynniki mogą utrudniać realizację danego zadania (zbyt liczna grupa, hałas, nieumiejętność aktywnego słuchania, obawa wywołana presją czasu i związany z nią brak chęci współpracy). „Karty ról” wprowadziły natomiast uczestników w przestrzeń dwóch bohaterów: Marceliny (Mateusza) i Anety. Ćwiczenie to udowodniło, jak ważne jest umiejętne dzielenie się ze sobą informacjami na temat własnych potrzeb. Kolejnym etapem warsztatów było zapoznanie studentów z teorią formułowania konstruktywnych informacji zwrotnych (FUO). Uczestnicy mieli okazję przećwiczyć sposób ich tworzenia. Następnie podzielili się na forum swoimi potrzebami (reprocity ring) i wspólnie zastanawiali się nad możliwościami ich realizacji.
Nastroje i wrażenia: Nietuzinkowym doświadczeniem była dla nas możliwość prowadzenia warsztatów w dwóch całkowicie różnolicznych grupach (grupa 1 – 9 osób, grupa 2 – 32 osoby) oraz radość i chęć do dalszego kontaktu wyrażona przez uczestników zajęć (po każdym warsztacie powstała lista mailingowa).
Autorzy: Anna Wójcik, Marika Raróg, Magdalena Żelazny
Przebieg rekrutacji w województwie podkarpackim
Mieszkańcy woj.podkarpackiego mogą się zgłaszać do projektu do 23 stycznia 2015r. Rekrutacja na podstawie zgłoszeń i rozmowy telefonicznej. |
Nad przebiegiem procesu rekrutacji czuwać będzie Komisja Rekrutacyjna w składzie: Aleksandra Chodasz, Beata Piech – trenerki i tutorki w Dramowej Akademii Wolontariackiej.
Poniżej przedstawiamy schemat procesu rekrutacyjnego.
Działanie | Krótki opis | Termin |
Wysyłanie zgłoszeń on-line | Osoby chętne do udziału w projekcie wypełniają formularz rekrutacyjny. | 23 grudnia 2014r. – -23 stycznia 2015r. |
Spotkania komisji rekrutacyjnej | Spośród wysłanych zgłoszeń Komisja Rekrutacyjna wybierze osoby, z którymi umówi się na telefoniczną rozmowę kwalifikacyjną. O wynikach rekrutacji osoby zostaną powiadamiane e-mailowo do dwóch dni po wysłaniu zgłoszenia. |
23 grudnia 2014r. – |
Rozmowy rekrutacyjne | Rozmowa telefoniczna podczas której uczestnicy i trenerki poznają siebie nawzajem, aby móc świadomie zdecydować o udziale w projekcie. Terminy rozmów telefonicznych zostaną ustalone indywidualnie. | 23 grudnia 2014r. – |
Spotkanie Komisji Rekrutacyjnej | Spośród osób, z którymi przeprowadzono rozmowy telefoniczne Komisja Rekrutacyjna wybierze uczestników/uczestniczek Akademii oraz stworzy listę rezerwową. | 22 stycznia 2015r. |
Wyniki rekrutacji | Wyniki rekrutacji przesłane zostaną w formie mailowej. | 23 stycznia 2015r. |
Stowarzyszenie zastrzega sobie prawo do zmiany terminów rekrutacji i szybszego zamknięcia zgłoszeń on-line w przypadku dużej ilości osób chętnych do udziału w projekcie.
W razie pytań dotyczących rekrutacji i przebiegu projektu w woj. podkarpackim prosimy o kontakt z Beatą Piech, b.piech@stop-klatka.org.pl,tel. 501 253 932