Idea warsztatów:
Ideą naszych warsztatów było doskonalenie efektywnej komunikacji – jednego z elementów Kapitału Społecznego. Cel warsztatów „Wiem co czuję” skupiał się wokół stworzenia możliwości doświadczania i nazywania różnych emocji oraz doskonalenia umiejętności konstruktywnego radzenia sobie z własnymi emocjami w relacjach z innymi.
Adresaci:
Warsztaty skierowane były do wychowanków Wielofunkcyjnej Placówki Opiekuńczo-Wychowawczej w Białymstoku. W zajęciach wzięło udział 12 osób w wieku 13-17 lat.
Przebieg warsztatów:
Podczas zajęć młodzi ludzie poznali bogactwo emocji w różnych jej wymiarach począwszy od doświadczenia, nazwania ich, po styl radzenia sobie z nimi na swój indywidualny sposób.
Warsztaty przeprowadzone były z wykorzystaniem dwóch technik darmowych: Śmiesznej improwizacji i stymulatorów.
Na początku część grupy wcieliła się w postać A – malarza portretów na sopockim molo, druga część jako postać B – była prezenterami TV, którzy znajdują sensację swojej kariery na owym sopockim molo. Między postaciami rosło napięcie… dzięki czemu młodzież miała okazję doświadczyć różnych emocji z tym związanych.
Następnie uczestnicy otrzymali torbę z tajemniczą zawartością… Należała ona do 17 -niej Ady uczennicy II klasy L.O.
W torbie można było znaleźć m.in. zaproszenie na urodziny dziewczyny, przerwaną kartkę urodzinową od niejakiego Kamila, pamiętnik, w którym dziewczyna opisywała swoje relacje z innymi, przeżycia, z którymi się zmagała, zdjęcia chłopaka z kolegami, karteczkę pisaną na lekcji z przyjaciółką, arkusz ocen dziewczyny, wiersze, kartę zgłoszeń do konkursu Kangur oraz książkę z matematyki. Zadaniem uczestników warsztatów było scharakteryzowanie postaci i ich relacji, by potem w rolach skonfrontować się z emocjami jakich czasami doświadczają młodzi ludzie w relacjach z innymi, nazwanie ich i zastanowienie się nad konstruktywnym radzeniem sobie z nimi.
Rezultaty:
Uczestnicy kończyli warsztaty pełni energii i zafascynowani tym co przeżyli podczas zajęć. Zaskakujące dla nas było to, że mimo dość dużej rozpiętości wiekowej młodzieży – wszyscy w podobnym stopniu odnaleźli się w proponowanych ćwiczeniach i przejawiali duże zaangażowanie. Zaproponowane uczestnikom techniki dramowe okazały się trafne – jak pisze jeden z uczestników zajęć: „najbardziej podobało mi się myślenie nad odnalezioną torebką”.
