Zbieranie informacji
Przez kolejne trzy miesiące każda z pięciu grup spotykała się we własnym gronie, by samodzielnie dopracowywać własny projekt. Był to czas kiedy uczestnicy zgłębiali wiedzę na tematy, które zdecydowali sie poruszyć w swoich projektach, spotykali się z przedstawicielami instytucji, gdzie miały być realizowane projekty lub z samymi odbiorcami by jak najlepiej poznać ich potrzeby i możliwości. Wszystko po to, by projekty były realistyczne i zeby faktycznie wnosiły nową jakość w życie ludzi, dla których były tworzone.
Praca w zespole
Każda grupa samodzielnie decydowała o sposobach komunikacji, częstotliwości spotkań, podziale zadań i … sposobach egzekwowaniu ich wykonania. Członkowie grup mieli szereg obowiązków, jak praca, studia i rodzina, stąd czasem bywało trudno i stresująco. Jednak zważywszy na to, że wszyscy członkowie „Budowania projektów dramowych” wytrwali w nim do końca praca zespołowa musiała im również dawać wiele satysfakcji. Z pewnością była okazją do doskonalenia zdolności komunikacji, rozwiązywania konfliktów, organizacji pracy i zarządzania czasem oraz do przebywania w towarzystwie pasjonatów dramy i warsztatowej pracy z ludźmi 🙂
Wsparcie dla zespołów
Każdy zespół miał swojego opiekuna. Opiekunami grup byli członkowie Stowarzyszenia – praktycy dramy i doświadczeni trenerzy warsztatów psychoedukacyjnych. Zespół opiekunów był superwizowany, czyli spotykał się ze specjalistami dramy, którzy sami nie współtworzyli projektów z zespołami i mogli obiektywnie ocenić ich jakość, wesprzeć opiekunów w podejmowaniu decyzji odnośnie stawianych celów, proponowanych metod ewaluacji, czy też samego procesu grupowego, jaki rozwijał się równolegle z naszą pracą 🙂 W ten sposób dbaliśmy o jakość naszej współpracy z grupami i jakość projektów, jak również o własny rozwój jako osób prowadzących zespoły projektowe.
Zespoły projektowe miały również tzw. superwizje grupowe, czyli spotkania warsztatowe z innymi zespołami, podczas których dzieliły się efektami swojej pracy. Miały również okazję, by przećwiczyć, na grupie przyjaznych im odbiorców, wybrane fragmenty planowanych w swoich projektach zajęć. W ten sposób projekty ożyły — zostały przeniosione z kartek i umysłów do rzeczywistości. Owe próby genmeralne dały uczestnikom wiele do myślenia. Dzieki otrzymanym informacjom zwrotnym i własnym obserwacjom grupy mogły udoskonalić instrukcje do ćwiczeń, sposób ich prowadzenia czy też stworzyć nowe pytania do omówień. Wspólnie spędzony czas był dla zespółow nie tylko okazją do zaplanowania zmian w projekcie, ale również integrował twórców projektów w przeddzień wspólnego prowadzenia warsztatów na zewnątrz.
Grupy miały również zapewnioną pomoc merytoryczną Stowarzyszenia STOP-KLATKA przy zaplanowaniu ewaluacji projektów oraz organizacyjną, np. w zaplanowaniu i przeprowadzeniu działań niezbędnych do realizacji i dokumentacji projektów (w tym referencje, zdjęcia, listy obecności, zgody rodziców uczestników itp).
O efektach prac poszczególnych grup będziemy na bieżąco informować.
