>O nas – „Mroczne Chomiki Chaosu”

Czteroosobowa grupa Mrocznych Chomików powstała na drodze losowania z osób, którym najbardziej zależało na pracy z najstarszą grupą wiekową – uczniami technikum.

Byłyśmy bardzo podekscytowane wyzwaniem jakim była praca w zasadzie z dorosłymi, a jednak wciąż przyzwyczajonymi do szkolnych przepychanek osobami. Zależało nam na przygotowaniu zajęć „skrojonych na miarę” dla uczestników; odmiennych od ustandaryzowanego, szkolnego planu zajęć.

Na etapie analizy potrzeb grupy docelowej podzieliłyśmy się na dwie pary warsztatowe: Annę Martyniuk i Joannę Bieńkowską oraz Karolinę Gromke i Agnieszkę Rucińską. W takich podgrupach pracowałyśmy do superwizji. Jednak na dwa tygodnie przed przeprowadzeniem warsztatów nasz zespół uszczuplił się do trzech osób. W związku z czym – w trybie trochę awaryjnym – Agnieszka poprowadziła warsztaty podwójnie – z Karoliną i – w zastępstwie za Joasię – z Anią.

Każda para przygotowała odrębny scenariusz zajęć.

I tak warsztat „Chcieć i móc – czyli trochę o motywacji i kreatywności” przygotowały Karolina i Aga.

Karolina Gromke, studentka psychologii społeczności i wiedzy o teatrze, działaczka NGO i reżyserka teatru amatorskiego. Sporadycznie prowadzi warsztaty dla młodzieży szkół średnich oraz dla jej rówieśników. Doświadczenie dramy jako metody edukacyjnej zafascynowało ją do tego stopnia, że czym prędzej pospieszyła na Kurs Dramy Stosowanej I stopnia, aby swobodnie wykorzystywać ją w karierze zawodowej.

Agnieszka Rucińska, animatorka kultury, dotąd pracowała z dziećmi i młodzieżą do 15 lat: między innymi na ulicach warszawskiej Pragi w ramach projektu Szkoła Mobilna Grupy Pedagogów i Animatorów Społecznych oraz prowadząc warsztaty dramowe dla podopiecznych świetlicy socjoterapeutycznej i szkoły podstawowej (Klub Praktyka Dramy). Dlatego też możliwość współpracy ze starszą grupą była dla niej atrakcyjnym wyzwaniem. Doświadczenie to było na tyle owocne, że chciałaby kontynuować je dalej w ramach Klubu Praktyka Dramy oraz działalności „swojego” stowarzyszenia Manukultura.

O grupie docelowej – „Hotelarze”

Grupą docelową warsztatu „Chcieć i móc – czyli trochę o motywacji i kreatywności” byli uczniowie klasy 2g (profil hotelarski) Zespołu Szkół nr 11 im. Władysława Grabskiego przy ul. Ratuszowej w Warszawie.

Choć początkowa rozmowa ze szkolną Pedagog panią Małgorzatą Żmudą wskazywała, że klasa może potrzebować zajęć integrujących oraz dotyczących rozwiązywania konfliktów, potrzeba klasy wskazywała na coś zgoła innego.

Na całe nasze szczęście, zwróciłyśmy się bezpośrednio do uczniów z prośbą o wypełnienie ankiety – i tu czekała nas niespodzianka. Z odpowiedzi charakteryzujących klasę w 3 słowach wywnioskowałyśmy, że grupa uważa się za zintegrowaną, aktywną i współpracującą ze sobą. Klasa w przeznaczonej dla nich ankiecie wskazała największe zapotrzebowanie warsztatowe na obszar kreatywności (8 z 17 odpowiedzi), motywacji (7/17) oraz pewności siebie (6/17). Zdecydowałyśmy się więc odpowiedzieć na potrzeby uczniów – dwa najpopularniejsze obszary zostały tematami dwóch części warsztatu. Wyszłyśmy z założenia, że pewność siebie jest niejako konsekwencją poczucia sprawczości , zmotywowania, wiary we własną kreatywność.

Mimo jasnego przedstawienia potrzeb zauważyłyśmy także duże zainteresowanie używkami, które potencjalnie negatywnie wpływają na aspekt kreatywności i motywacji. Postanowiłyśmy jednak tę wiedzę wykorzystać w doborze tematu ćwiczenia dramowego. Inne tematy ćwiczeń dramowych także dostosowywałyśmy do specyfiki grupy – przeniosłyśmy zainteresowanie sportem oraz hotelarstwem na konkretne opisy ról.

„Chcieć i móc – czyli trochę o motywacji i kreatywności” – 16 i 19 grudnia 2013r.

O warsztatach – założenia

Nasze warsztaty podzielone zostały na dwa bloki, oba przeprowadzone w niedalekim odstępie czasu –w ostatnim szkolnym tygodniu grudnia. Celem części 1 „Kreatywność” było rozwijanie otwartej postawy nastawionej na kreatywne poszukiwanie rozwiązań (poszerzanie perspektywy widzenia problemu i zwiększanie ilości możliwych rozwiązań, które pomogą w osiągnięciu celu). Inaczej mówiąc zajęcia dotyczyły „sztuki kombinowania” – czyli tego czym jest kreatywność w codziennym życiu: z jakim nastawieniem podejmować się nowych wyzwań, jak współpracować z innymi żeby zwiększyć potencjał grupy, jak poszukiwać nowych rozwiązań.

Trzy dni później odbyła się część 2 „Motywacja”, której celem było zwiększanie motywacji poprzez doświadczanie jej wpływu na życie, eksploracja indywidualnych czynników wpływających na motywację i rozwijanie poczucia sprawczości w rozwiązywaniu problemów i planowaniu przyszłych działań. Tym razem próbowałyśmy przedstawić uczestnikom czym jest sprawczość, kontrolowanie i tworzenie planu działania.

Tworząc scenariusz postanowiłyśmy zaproponować uczestnikom jak najwięcej ćwiczeń, które dadzą im możliwość interakcji ze sobą. Niektóre z nich oparte były na wspólnej improwizacji gestem zaś inne na symulacji „alternatywnych historii”.

W czasie pierwszego, trzygodzinnego warsztatu uczniowie podczas dramy wcielili się w rolę pracowników hotelu, którzy otrzymali od szefa propozycję organizacji wieczorków muzycznych, jako możliwej dodatkowej formy zarobku. Ich zadaniem było ustalić między sobą najbardziej satysfakcjonujący plan działania, wykorzystujący drzemiący w nich potencjał.

Zaraz potem, w ramach mini-wykładu zastanawialiśmy się nad tym jak nastawienie determinuje rozwiązanie zadania. Przekształcaliśmy hasła będące „Idea Killers” w postawę sprzyjającą kreatywności i współpracy w grupie.

Podczas drugiej, dwugodzinnej części warsztatu, mierzyliśmy się z trudnymi sytuacjami, gdzie ocenialiśmy jak działa motywacja, mierząc się z nią za pomocą kija i marchewki. W części teoretycznej uczyliśmy się czym jest plan działania i poznawaliśmy pewne metody ułatwiające przejście od myśli do czynu.

O warsztatach – rezultaty

Sposobem mierzenia rezultatów była w naszym przypadku rozmowa oraz zapisywana na listkach drzewa anonimowa opinia o nauczonych umiejętnościach oraz przemyśleniach, pojawiających się dzięki warsztatom. Z karteczek uczestników warsztatu można zauważyć kilka dominujących opinii:

• Cenne dla uczniów okazało się działanie w grupie, opierające się na współpracy (4 głosów) oraz stworzenie przestrzeni do kontaktu z rówieśnikami (2 os.)
• Pojawiła się pewna uważność na drugą osobę, przejawiająca się w słuchaniu innych, szanowaniu zdania kogoś czy gotowość empatycznego wsparcia (3 os.)
• Uczniowie zauważyli u siebie większą umiejętność aktywnego rozwiązywania problemów (5 os.), także u innych (1 os.)
• Doceniono efekty zamodelowanego zastosowania pozytywnego myślenia (2 os.), kreatywności (1 os.) oraz szerszej perspektywy (1 os.)
• Grupa wyraziła też poczucie zwiększonych kompetencji w automotywowaniu (7 os.) oraz motywowaniu innych (1 os.)

Rezultaty naszych zajęć można rozpatrywać na kilku płaszczyznach:

[WZROST WIEDZY] Uczniowie poznali :

• Pojęcie dramy
• Część działalności Stowarzyszenia Praktyków Dramy Stop-Klatka
• Znajomość pojęć: idea killers, kreatywność, motywacja, plan działania

[WZROST UMIEJĘTNOŚCI] Uczniowie przećwiczyli:

• Wcielanie się w różne role
• Przyglądanie się problemom z różnych perspektyw
• kreatywnego rozwiązywania problemów
• zadania grupowe, których powodzenie zależało od współpracy

[WZROST ŚWIADOMOŚCI] Uczniowie odnotowali :

• Wzrost pewności siebie
• Wzrost uważności na innych, empatii
• Pozytywnego myślenie

Do przyszłych DAW-owiczów – dobre rady

• Przewidując czas realizacji pewnego etapu przygotowawczego/kontaktu ze szkołą w kluczowych kwestiach, np. termin warsztatów/długości każdego ćwiczenia warsztatowego – pomnóż go razy dwa. Nawet jeśli coś uda Ci się zrobić szybciej, niż myślałeś/aś, coś innego może Ci zająć trzykrotnie dłuższy czas niż przewidywany
• Jeśli chcesz, żeby grupa chciała uczyć się jakiejś umiejętności, wykaż się nią, np. kreatywnością, pewnością siebie
• Bądź elastyczny. To nic, że nie zrealizujesz 100% planu ze scenariusza. Pracujesz z żywymi ludźmi!