Karolina Dessoulavy:
Drama jest metodą, która zakłada naukę poprzez doświadczenie, a ta forma jest mi bardzo bliska, cały czas wykorzystuje ją w swojej pracy z uczniami, studentami i osobami dorosłymi. Kurs pt. „Budowanie projektów” to kolejna okazja do zdobycia kompetencji, które wykorzystuję w swoim codziennym życiu zarówno prywatnym jak i zawodowym. Co więcej, jest to okazja do stworzenia projektu dramowego, który zwiększy komfort życia odbiorców, skłoni ich do refleksji, a może nawet pomoże w rozwiązaniu konkretnych problemów społecznych. Mam nadzieję, że stworzymy ciekawe i wartościowe projekty zmian społecznych, które pozwolą autorkom zrealizować się, a odbiorcom przyniosą pożądane i skuteczne zmiany.
Ania Kucharska:
Celem projektu „Za szybą” jest ukazanie psychologicznych i społecznych problemów, z jakimi borykają się osoby zakażone wirusem HIV/AIDS. Warsztat kierowany jest do przyszłych pracowników służby zdrowia przez wzgląd na realną sytuację w Polsce, gdzie osoby zakażone nie otrzymują wsparcia i pomocy od osób które składają Przysięgę Hipokratesa. W zamierzeniu projekt ma poszerzać świadomość Studentów na temat trudności w funkcjonowaniu społecznym osób zakażonych. Uważam, że cennym jest przeżycie doświadczenia osoby zakażonej, które może zmienić punkt widzenia każdego z nas, a przede wszystkim uczulić na problem, który w ogólnej świadomości ludzkiej nie istnieje. Dla mnie osobiście jest to ważne, gdyż poznanie odmiennych punktów widzenia danej sytuacji niezwykle wzbogaca naszą świadomość, co przekłada się na ograniczenie pochopnie wydawanych osądów. Poza tym mam poczucie, że projekt jest działaniem nie tylko dla dobra jednostki, ale dla całej społeczności.
Małgorzata Gajdemska:
HIV/AIDS jest elementem otaczającej nas rzeczywistości od ponad 25 lat. Z biegiem czasu rośnie wiedza w tym obszarze, rozwijają się formy leczenia, opieki i wsparcia dla osób żyjących z HIV/AIDS. Mimo to wciąż mamy do czynienia ze strachem, stereotypami i dyskryminacją osób zakażonych — zjawiska te negatywnie wpływają na jakość ich życia. Bardzo istotnym elementem jest odpowiednia opieka medyczna. Jej standard i relacje między pracownikami służby zdrowia a pacjentami z HIV czasami odbiegają od oczekiwań. Pokazują to zarówno doświadczenia znanych mi osób zakażonych, jak i badania naukowe. Nasz projekt jest, zatem odpowiedzią na taki stan rzeczy. Jestem przekonana, że podnoszenie świadomości i poziomu wiedzy przyszłych pracowników służby zdrowia jest inwestycją w lepszą jakość opieki medycznej nad osobami z HIV/AIDS. Środowisko medyczne jest opiniotwórcze — wygłaszane poglądy, prezentowane zachowania mogą być punktem odniesienia dla innych ludzi, traktujących lekarza czy pielęgniarkę jako specjalistę/stkę czy wręcz autorytet, który „wie, co mówi”. Warto, by studenci kierunków medycznych przed rozpoczęciem pracy zawodowej zdobyli rzetelną wiedzę, poznali perspektywę osoby żyjącej z HIV, jej codzienność i skonfrontowali swoje wyobrażenia z faktami. Osoby zakażone nie żyją w próżni, tylko wśród nas. Może robimy zakupy w tym samym sklepie, chodzimy do tego samego kina, może nawet mamy tego samego szefa. Zaangażowałam się w realizację tego projektu, bo chciałabym mieć swój udział w budowaniu świadomego społeczeństwa i realnego obrazu osób z HIV. Mam nadzieję, że jeśli do kogoś z uczestników naszego warsztatu trafi kiedyś pacjent/ka z HIV, to znajdzie się w „dobrych rękach”.
Izabela Klimowicz:
Mam 100% pewności, że to, co robimy jest wartościowe i potrzebne naszemu społeczeństwu. Dzięki technikom dramowym udało nam się skonstruować idealny klucz.
Iza Rególska:
Ważne jest, aby tym, co robimy zaciekawiło odbiorcę i czegoś go nauczyło tak, aby zachował to na długi czas. Drama niewątpliwie ma w sobie tą „magię”. To niesamowite patrzeć jak wspólne działania zamieniły się w twór, o określonej nazwie. Jeszcze milej jest patrzeć jak to, co zrobiłyśmy wspólnymi siłami, działa tak jak to sobie założyłyśmy. A z jeszcze większą frajdą patrzymy, że to podoba się i fascynuje innych.
Karolina Dziełak
Dorota Dargiel
Aleksandra Chodasz (Gocal), opiekun projektu:
Projekt „Za szybą…” stwarza przestrzeń do poszerzania wiedzy i umiejętności oraz do przełamywania barier i kształcenia w nas wszystkich wrażliwości na drugiego człowieka — zdrowego i zakażonego w przeszłości wirusem HIV. Zakażonego często przez stałego, heteroseksualnego partnera.
Cieszę się, że uczestniczyłam w niezwykle interesującym procesie powstawania projektu i dziękuję całemu zespołowi wolontariuszek współpracujących ze Stowarzyszeniem STOP-KLATKA za zaangażowanie i inwencję twórczą. To, że studenci medycyny ocenili projekt za ważny i potrzebny pozwala mieć nadzieję, że będzie on realizowany na szerszą skalę i że w niedalekiej przyszłości poprawi się jakość życia ludzi żyjących z HIV/AIDS oraz jakość życia lekarzy, bo przecież życie bez lęku jest o wiele ciekawsze i pełniejsze.
